Wat is er anders?

De kamikazepiloot, de nietsontziende dictator, de slavenhandelaar, de doorgedraaide bommenwerper, de inquisitie... waar ligt het verschil met de zelfmoordterrorist? Welk verhaal, gedreven door welk (persoonlijk) aangedaan onrecht of door welk zichzelf producerend gelijk, leidt naar vernietiging, destructie, kortom onteigend geweld?

De wereld is rond. Brussel of Bagdad, het geweld kan overal opduiken. Is het een spel waar er altijd winnaars en verliezers zijn afhankelijk van het perspectief op het spel? Mensen, volkeren, identiteiten en de beleving 'ergens bij te horen' is niet langer apart te denken. Historische analyses wél, maar de actualiteit waarin identiteiten samensmelten in de dichtheid van de stad, laat zien dat onderlinge afhankelijkheid nooit zo sterk voelbaar is geweest. Maar wie heeft welk gezag over de andere ander?

Is het zinvol om met de vinger naar schuldigen te wijzen? Een oh zo voorspelbaar politiek spel? Zitten mensen daarop te wachten? Is dat zinvolle tijdsbesteding? Vingerwijzen kost tijd en óns geld en levert enkel meer angst en instabiliteit op. Dat lijkt weinig op volksvertegenwoordiging en brengt een kritische zelfreflectie niet dichterbij. Zinvoller lijkt mij om na te denken of een regionale, nationale politieke reactie op incidenten van het formaat van 22 maart op de oude manier, met klassiek denkende politici gebonden aan hun politieke kleur en partijbelang, enige soelaas biedt. 

De verbinding die ontstaat op het beursplein tussen persoonlijke gevoelens en een collectief besef dankzij een initiatief van een dirigent, is een interessant fenomeen dat angst, agressie en paniek doet verbleken. Vanwege het potentieel aan perspectief? Of doordat het adem, zuurstof oplevert? Of vanwege het besef dat de ontwrichtende factoren niet de massa vertegenwoordigen? Laten we ons richten op burgerinitiatieven, waar mensen hun eigen veerkracht gebruiken om geen onderdeel te zijn nóch van een politiek spel, nóch van destructie. Integendeel, de burger die zijn gelijk laat tegenspreken door de ander, het verschil tot eigen rijkdom verheft, het ondernemen met de ander tot alternatief laat uitgroeien en niet langer vertrouwt op datgene wat ons verteld is als de enige waarheid.