Sinds 1980 zijn we abonnee van de Groene Amsterdammer. Het blad in goede en slechte tijden een warm hart toegedragen. Na emigratie naar België het blad aangeprezen bij menig geïnteresseerde Belg. Na lezing van de commotie rond het contract tussen Dyab Abou Jahjah en De Bezige Bij schoot ik even in een reactie: ik zeg De Groene op! Die betweterige grachtengordel elite ben ik hartsgrondig beu!

Toch weer de nuance opgezocht en las het artikel van Margreet Fogteloo nog een keer. Haar worsteling om de meerdere kanten aan het woord te laten maakte mij milder.

In dit artikel komt de zogenaamde ‘onruststoker’ Dyab Abou Jahjah niet aan het woord. Merkwaardig. Zijn ‘verdediging’ is niet belangrijk? Of is die grachtengordel elite verslaafd en daardoor verblind aan hun eigen elitaire visie op wat scherp mag verwoord worden en wat niet?

Bovendien – ik leef nu 35 jaar als Nederlandse in België – wat WEET de elite stem van Nederland eigenlijk van België, van de evolutie in het minderheden, multiculturele – of hoe je het ook wilt noemen – debat? Welke interesse is er ten gronde om meer van de stand van zaken in België te willen kennen?

De pretentie van auteurs om hun uitgeverij ‘hun thuis’ te noemen!?  in een context waar ‘het huis’ van eenieder ter discussie staat: van vluchteling tot panamapaper crimineel. Dit staat nog helemaal los van de dreiging die Dyab Abou Jahjah zou vormen! In welke uitgevonden, zuivere wereld denken deze auteurs te leven? Leon De Winter is verre van een onbesproken figuur. Die kritische noot ontbreekt.

En wat betreft Dyab Abou Jahjah: hij heeft aan mij en mijn collega’s de les gegeven die hij op middelbare scholen aan ((nóg) niet) radicaliserende) jongeren geeft. Hij vervult momenteel een brugfunctie door extreme standpunten van zowel wit als zwart te nuanceren en ze in een cultuurhistorisch perspectief te plaatsen op basis van concrete kennis en democratische principes.

De wereld verandert, kleuren lopen door elkaar heen. Het onbesliste ligt tussen ons, hoezeer we ook een bepaald gelijk naar ons toehalen:  als slachtoffer van de Holocaust, van de staat Israel, van de Arabische lente, van Hoessein, Khadaffi en Assad, van de geldzucht van miljardairs…

Dit soort uitsluiting, ‘eigen huis eerst’, is de brandstof voor onbespreekbare radicalisering. Toch vreemd dat dit plaats grijpt in een huis dat zich ontfermt over ‘vrije pers’.